zicht op zee

​Een foto op facebook: sleutelhanger met ‘zicht op zee’. Hij bengelt in het slot van een strandcabine, al wat verweerd door de wind, het slot wat roestig door zout en regen. Er is een duim waarop ik een paar korreltjes zand vermoed. De duim van een jonge vrouw of de duim van een van haar kinderen? Zijn ze al gaan zwemmen? Of gaan ze nog zwemmen? Het strand is rustig, voel je. In ieder geval voor de drukte of na de drukte. Het strand zoals ook ik er het liefste was.
 
Normaal gezien ga ik heel stoïcijns om wanneer ik foto’s zie passeren van de vele vakanties in de bergen, op de fiets of aan een rotsige kust. Zee en strand en zonsondergangen passeren in zo’n grote getale dat ik er zelfs wat afstandelijk naar kijk. Anders is het wel wanneer mijn kinderen me iets toesturen. Dan ben ik helemaal bij hen, ben ik blij voor hen, waar ze ook mogen zijn, wat ze ook mogen doen.
Maar dan ineens floept die facebook foto eruit. Het raakt me volop, als een mokerslag, als een dreun. Ik ben overweldigd; ik kom helemaal in het moment. Ik voel mezelf de sleutel in het slot steken, ik kom aan zee, ik bén aan zee. Ik trek mijn badpak aan in mijn strandhokje nog fris van de nacht, geurend naar schelpen, nat zand en drogende handdoeken. En dan stap ik naar het water, bijna als in een gebed, en ik duik.
 
Aan de sleutel van mijn strandcabine hing ik graag een passende sleutelhanger, zoals een vissersknoop of een zeemeermin. Deze met ‘zicht op zee’ zou fantastisch welkom zijn geweest. Ik kreeg er een paar weken terug een zakje vol van, omdat ik betrokken was bij het zomerse project van Kusterfgoed. Samen met een paar gelijkgestemden interviewde ik een aantal baigneurs. Met een klikje op de QR-code op de achterkant van de sleutelhanger kun ze lezen. Sleutelhangers dus met dubbele functie. Hebbedingetjes sowieso ook. Zelf kan ik ze niet meer gebruiken, dus deel ik ze uit. Stuk voor stuk komen ze aan zo’n houten strandhuisje te hangen. Al is het maar voor één zomer.
 
©foto Ines Tarvernier

---