sarcastisch

​We sluiten de maand juli af en daarmee ook de maand van de sensibilisering rond het sarcoom. Het Jules Bordet instituut claimt telkens deze zomermaand om de aandacht te richten op dit specifiek soort kanker. Vroeger zou me dit compleet ontgaan zijn, maar nu liggen de kaarten anders.
Een sarcoom is in verstaanbare termen een zeldzaam, kwaadaardig gezwel dat bindweefsel of beenderen treft. Per jaar krijgen 600 Belgen per jaar die diagnose. Ik ben dus een van die 600. Dat ik toch altijd al een beetje anders was, een ‘raartje’, een ‘speciaaltje’ wordt hiermee nog eens bevestigd.
De meeste dagen en de meeste momenten kan ik heel nuchter over mijn ziekte doen, kan ik er zelfs met enige humor over babbelen. Lachen zit er nog altijd in, maar ik ga er nooit sarcastisch over doen. Sarcasme, bijtende spot, is net een stapje te ver in deze materie.
Nochtans zijn de woorden sarcoom en sarcasme nauw verwant. Etymologisch hebben ze dezelfde oorsprong. Beiden hebben als stam het Griekse woord ‘sarx’, wat vlees betekent.
Sarcastisch betekent letterlijk ‘het vlees eraf scheuren’, wat pijnlijk is, zoals bijtende spot veel zeer kan doen. Het gaat tot op het bot, tot in het merg. 
Ook sarcoom heeft als stam het woord ‘sarx’, waaraan het achtervoegsel ‘oom’ werd geplakt. Een sarcoom zit in het vlees, zit in het lijf. Het zou er moeten uitgescheurd worden, het zou er moeten uitgesneden worden. Maar dit is geen platform voor medische uitweiding.
Een sarcoom is dus vlees dat zit waar het niet moet zitten. Zoals bij mij.
Het voelt evenwel niet altijd als zomaar een tumor, als een homp dat groeit, een gezwel. Het voelt op de moeilijke momenten als een demon, een duistere geest.
Op die momenten durf ik me dan soms af te vragen of ik niet teveel kommer en kwel op me nam. Teveel pijn die weegt en welt en zwelt. Kunnen negatieve emoties ook monsters baren?
Toch was ik een blije, open vrouw, vol energie, mijn leven lang.
En ook nu nog altijd ben ik, desondanks, een blije vrouw.  

---