pk

​Het overkomt de beste, maar mij toch nét iets meer. Te lang blijven rijden met een benzinemeter die naar rood neigt. Liefst nog op de autostrade. Wanneer het lampje begint te flikkeren, knijp ik mijn billen tegen elkaar en met gespannen voet op de pedaal speur ik naar de eerstkomende afslag en zoek het dichtstbijzijnd tankstation op de gps. Zoals meestal kan ik net op tijd mijn dorstige twingo laven, maar onderwijl sta ik te bedenken dat een koets of een kar met een stel paarden voor wellicht betrouwbaarder rijtuig is. Voor alle duidelijkheid wordt deze gedachte me ingegeven omdat ik voor een nieuwe veterinaire storie op weg ben naar Vollezele, eertijds dé regio van het Belgische trekpaard. Indertijd waren daar vier grote stoeterijen, waar paarden werden gefokt op wereldniveau. Niet zelden kwamen Russen en Amerikanen er hun keuze maken.
Dezer dagen is daar evenwel niet veel meer van te merken. De prachtige hoeves, de ‘haras’ waar het allemaal gebeurde, staan in verval. Of werden supernetjes gerestaureerd tot B&B. Wel lopen er nog twee in de wei van veearts Marc Stalpaert. Eentje heet Linda, het andere heet Lotte, of liever nog, Lotte van de Congoberg van Vlaams-Brabant.
Meester Stalpaert had amper paarden in zijn praktijk, maar dat belet niet dat hij nu nauw betrokken is bij het museum van het Belgisch trekpaard, ook in Vollezele. Het spreekt vanzelf dat we daar ook een kijkje gaan nemen. Omdat het een eindje rijden is van de Congoberg waar Stalpaert woont, besluiten we om met de auto te gaan. Omdat zijn wagen in de garage staat, stel ik logischerwijs voor hem mee te nemen. Eigenlijk niet zo’n riant voorstel, want voor ik hem laat instappen, moet ik eerst nog het drie- of zelfs vierdehands kinderzitje vanop de passagiersstoel sjorren, het zeezand vanop de passagierszetel wegvegen en nog vlug wat propjes zakdoeken wegmoffelen. Mijn schaamte krijgt stilaan de kleur van mijn twingo wanneer ik nu ineens ook bemerk dat het na een maand of zes wel eens tijd wordt dat ik mijn karretje een wasbeurt geef. Terwijl ik iets later mijn auto parkeer naast het standbeeld van Brillant van Vollezele, een fokhengst die tal van prijzen won, denk ik voor de tweede keer die dag: was ik maar met paard en koets kunnen komen, of desnoods met paard en kar. Op eigen kracht, op paardenkracht. 

---