nuit blanche

Een slapeloze nacht. Of toch op zijn minst een paar uur of een halve nacht wakker om dan tegen de ochtend weer in slaap te sukkelen. Dat overkomt me te vaak om nog echt gezellig te zijn.
Het probleem dateert al van ettelijke decennia geleden, van toen ik getrouwd was met een veearts. Hij moest er regelmatig ’s nachts uit voor een kalving. Zo werd ik telkens twee keer gewekt. Door de telefoon die ik steevast beantwoordde en door mijn man die na de gedane arbeid en geurend naar mest en silo weer het bed indook en zijn koude voeten zocht te warmen.
Toen is dat begonnen en dat rare ritme bleef in mijn lijf genesteld. Ik val zonder probleem in slaap, maar midden in de nacht, meestal op het gezegende uur wanneer de klok drie keer slaat, schiet ik wakker. Klaarwakker.
Op zich is dat niet zo onaangenaam. Ik lig dan gewoon wat te denken aan van alles, en te luisteren naar mijn lichaam, de stresspuntjes ontwarrend. Soms val ik weer in slaap, maar nog vaker niet. Wanneer ik me ergens zorgen in maak, is het alleszins een verzopen kalf, maar ook als ik, ogenschijnlijk toch, geen zorgen heb, wil de slaap vaak niet meer komen.
De volgende dag ben ik zelden moe. Dus heb ik in feite geen probleem. Wat niet wil zeggen dat ik niet een en ander uitprobeer. 
De relaxatiemethode van Jacobson waarbij je spiergroepen een voor een opspant en dan ontspant. Vraagt veel discipline.
Zelfhypnose. Ik start altijd met goede moed, maar tegen dat ik de tiende keer kast-en-stoel-en-lamp-en-doos kleenex langs ben gegaan, wordt dat zo verdomde saai. Ik hou dat niet vol.
Een meer voor de hand liggende methode is de bedstee verlaten om een appel of potje yoghurt te eten of een paar artikels ui krant of Knack te lezen. Dat durft al eens te werken.
Ook doeltreffend om de tijd aangenaam door te komen, maar wat niet altijd de slaap verschalkt, is een boek lezen. Ik doe dat wanneer mijn bedgenoot met zijn gezicht de andere kant op ligt. Je zou het niet toegeven al je hem ziet, maar die man slaapt als een roos. Ik vraag me soms af hoe hij het doet! Van zodra hij zich naar mij toekeert, knip ik toch het lampje uit. Ik wil hem niet wekken, want al ben ik jaloers op zijn slaap waarbij zelfs geen knorretje te horen is, ik gun het hem. 
Sinds kort heb ik wel een nieuwe truc om in slaap te vallen.
Ik haal me een beeld voor de geest. Een beeld van strand of lucht of akkerland en ik bedenk er een haiku op. Rap geschreven, denk je? 5 – 7 – 5 en hopla? Nee. Ik maak er werk van en ik schaaf en polijst tot ik helemaal tevreden ben.
Zo had ik vannacht een wat mistige foto in gedachten. Een foto met sneeuw. En de haiku werd deze:
   verlangen naar sneeuw
   een zuiverende vlakte
   en een witte zon
Of het werkte? Ik weet het niet meer.
Maar de haiku wist ik vanochtend nog. Het resultaat van een nuit blanche.

---