mirakels

​In de roadmovie ‘Mirakel n°71’ rijden fotografe Lieve Blancquaert en regisseur Nathalie Basteyns naar Lourdes. Nathalie lijdt aan MS en zit in een rolstoel. Zo graag zou ze weer kunnen lopen. Nu ze alles heeft geprobeerd, wil ze het quasi onmogelijke aftasten: een mirakel afsmeken.
Ik vond het een waanzinnig idee, schrok er zelfs van. Al kan ik me honderd procent vinden in de kracht die van pelgrimstochten uitgaat, in de sfeer die heerst op religieuze plekken en de vertroosting die er wordt geboden, in het vlammetje van een kaars, het muntje in een bron… Zelf heb ik daarin menige keren steun gevonden, menige keren ook een wens gedaan en niet alleen voor mezelf. Maar in een mirakel heb ik nooit willen geloven.
Ook kijk ik met interesse naar de reportage op televisie. Maar wanneer ik in het interview in Humo deze quote las, werd ik ineens erg triestig en zelfs een beetje kwaad. ‘Dat Nathalie van alles blijft ondernemen, in de wereld blijft staan, niet in een hoekje zit weg te kwijnen.’
Ik voelde me persoonlijk wat aangevallen. Zit ik dan in mijn hoekje weg te kwijnen, stelde ik me de vraag. Moet ik, nu ik ziek ben, nog alles uit de kast willen halen? Moet ik een bucketlist opstellen en afvinken? Ik voelde me zelfs wat schuldig. En zeer onzeker, want ik kies een totaal andere weg. Ik kies voor een rustig en voorzichtig leven, de weg die me het meeste comfort en soelaas biedt. Niet iedereen begrijpt het, want aan de buitenkant lijkt het nog tamelijk prima met me te gaan. Ik kan me opladen, ik lijk nog bergen energie te hebben. Maar ik moet zuinig zijn met die kracht, zuinig op de tijd die me rest.
Ik merk zo vaak dat die visie loodrecht staat op hoe de wereld ineen zit. Alles draait om doen, ervaren, bezig zijn. Ik koos een weg die daar haaks op staat. Dat doe ik al vele maanden lang.
Het kan saai lijken, maar dat is het niet. Het kan volslagen oninteressant lijken, maar ook dat is het niet. Er zijn lastige momenten en meer dan eens is het vechten met kwade gedachten. Maar daarnaast zijn er de vele mooie momenten. Ik wil ze geen mirakels noemen; ik noem ze liever kleine wonderen. Het zijn er teveel om op te noemen, en vaak te intens, te persoonlijk ook. Toch wil ik er graag enkele plukken… zoals…
het zen-gevoel van zon op mijn vel
het zien openklappen van een papaver
de vollemaan door mijn keukenraam
een gesprek dat zo diep gaat, zoveel dieper en warmer dan toen ik nog ‘gezond’ was
een boek dat me meesleurt in een andere tijd, een andere wereld
mezelf tegenkomen en wenen, wenen, wenen, maar dan ineens weer klaarte voelen en me licht als een veertje
en ook die keer dat een vriendin orgel voor me speelde in het kerkje in Klemskerke
die keer dat iemand me beloofde voor me te bidden
en die keer dat we een kaarsje brandden in Lissewege en er zwijgende, bijna verbeten emotie was
Maar het is vooral wanneer ik keer op keer besef dat mijn kinderen en kleinkinderen en mijn lief mirakels voor me zijn. Mijn mirakels.

---