kwallen in glas

De zeedieren in glas geblazen door Leopold en Rudolph Blaschka, ik had er nog nooit van gehoord. De glazen kwallen, zeeanemonen en slakken zijn al meer dan honderd jaar oud, maar lijken zo uit zee te komen. Het zijn stuk voor stuk pareltjes waarbij de meest kunstzinnige Art Deco lampenkappen verbleken. Toch was het bijna aan de lopende band dat ze werden geproduceerd, want op bestelling leverden de gebroeders Kaschka deze glasgeblazen dieren en planten voor musea en universiteiten over de hele wereld. En zo kocht ook professor Edouard Van Beneden er een tachtigtal aan om zijn lessen zoölogie te illustreren.
Die Edouard was de zoon van Pierre-Joseph Van Beneden, ook een professor en niet de eerste de beste! Pierre-Joseph was de stamvader van het zeeonderzoek hier in België. Het was de man die het allereerste zee-onderzoekstation ter wereld oprichtte. En wel in Oostende! 
Zijn ‘Laboratoire des dunes’ was gevestigd in een bijgebouw van de oesterkwekerij van zijn schoonouders, de ‘huitrière Valcke - De Knuyt’. Een van hun concurrenten was trouwens François Musin, de vader van de marineschilder. Samen met zijn broer runde ook hij een groot park waar hij de gegeerde 'Ostendaises' kweekte.
Ik had dit allemaal niet geweten als ik ‘Oesters en Walvissen’, het boek van Doris Klausing, niet had gelezen. In dat boek neemt ze je mee in het mariene onderzoek van de 19de eeuw. Ongemeen boeiend!
Op het einde van haar 'queeste' verzeilt de schrijfster in Luik, in het Aquarium-museum, een impressionant gebouw opgericht door Edouard Van Beneden dat diende om de universitaire collecties natuurwetenschappen te stockeren. Nu vonden al die opgezette dieren en skeletten hun plekje in een museale opstelling. In de afdeling TreZOOr is het Blachka-glas te bewonderen. Een etherische match tussen de fluide, weke, haast vloeibare zeeleven en het gladde, harde, maar breekbare glas.
Maar zoals ik al zei, ik had het niet geweten als ik het boek van Doris Klausing niet had gelezen. 

---