katrien vervaele
  • home
  • boeken
  • stories
  • si en la
  • bio
  • lezingen

jen eigen asem

8/10/2020

Reacties

 
Foto
​Uit je kot komen, de trein nemen en op vakantie en restaurant gaan, doet al eens nadenken. Ook over, bijvoorbeeld, de mondmaskers.
Hoeveel van die maskertjes zag ik er niet verzeilen tussen de ‘vol-au-vent du chef’ en de ‘tourte gaumaise’, tussen de frieten en de ‘croquettes au fromage d’Orval’. Aan en af, aan en af, gingen ze, kliedertje mayonaise alhier, spatje saus aldaar. Sans gêne maskertje doorgeven wanneer iemand van het gezelschap naar het toilet ging, was geen rariteit. Dat ook de kelners er nogal losjes mee omsprongen, kon ik ze niet kwalijk nemen, gezien de moordende hitte. Het lapje linnen waarop de naam van de zaak stond geborduurd, schoven ze tot onder de neus of diende eerder om druppels zweet op te vangen dan als bescherming naar de klanten toe.  
Heeft dit nog zin, vroeg ik me af. Het is vaak veel show en voor de schijn. Zelf pleit ik ook schuldig. Al probeerde ik het maskertje zo correct mogelijk te dragen, in veel situaties was het een voortdurend op- en afzetten. Zo deed ook mijn dertienjarige kleinzoon, met me mee op vakantie: het zwarte door zijn moeder genaaide maskertje ging neus op, neus af, broekzak in, broekzak uit. Ook op de trein was dat zo. Maar zeg nu zelf, als je twee uur lang in een lege coupé zit, wat doe je dan, al zeker wanneer het maskertje je net doet hoesten? Je volgt je nuchtere boerenverstand.
Het was wel een verademing in de bossen. Veel wandelaars zagen we trouwens niet, en als we al eens een groepje op een smal wandelpaadje kruisten, doken wij of zij hoffelijk in het struweel of tussen de varens. Een teekje is nu eenmaal niet zo venijnig als een covidje.
Ik stel me bloot aan kritiek, ik weet het. Maar ik ben niet tégen mondmaskers, in winkels en openbare gebouwen, in bus en tram. Wel in de gevallen dat het zinloos is. Of, liever, dat ik het als zinloos ervaar. Hoeft het nu echt op een kalme dag op de dijk, of in een park of een mensenluwe straat?
Maar ik zal stoppen met zagen. Alleen nog dit. Gewoon een bedenking, een vraag die ik me durf te stellen nu we steeds meer en steeds vaker een mondkapje dragen. Wat doet dat eigenlijk met je longen, zo voortdurend je eigen lucht inademen?  ‘Jen eigen asem’?

Reacties
    Af en toe een babbel.
    Over zee en strand,
    over hooi en stro
    en polder,
    of over mezelf.

    Archieven

    Maart 2021
    Januari 2021
    December 2020
    November 2020
    Oktober 2020
    September 2020
    Augustus 2020
    Juli 2020
    Mei 2020
    April 2020
    Maart 2020
    Januari 2020
    December 2019
    Oktober 2019
    September 2019
    Augustus 2019
    Mei 2019
    April 2019
    Januari 2019
    December 2018
    November 2018
    Oktober 2018
    September 2018
    Augustus 2018
    Juli 2018
    Mei 2018
    April 2018
    Maart 2018
    Februari 2018
    Januari 2018
    December 2017
    November 2017
    Oktober 2017

    Categorieën

    Alles

    RSS-feed

Proudly powered by Weebly
  • home
  • boeken
  • stories
  • si en la
  • bio
  • lezingen