![]() Dat hij vegetariër is en alleen nog een keer op een weg een stukje kip of kalkoen durft te eten, zegt hij. Dat ik heel graag rood vlees eet, zeg ik. Toch begrijpen we mekaar perfect, hij met zijn passie voor schelpen en zee, ik met mijn project over veeartsen. Ik interviewde hem voor een stukje voor 'Zo ben ik', in Plusmagazine. Je weet wel: het blad voor jongeren boven de 50. De babbel ging in eerste instantie over schelpen, struinen aan zee, biologie, archeologie en we ‘spoorden’ op zowat alle vlak. Ook ter sprake kwam de deep ecology, waarvan hij een fervent aanhanger is. Dat de natuur een zelfstandige intrinsiek waarde heeft, los van het nut voor de mens. Dat de natuur niet alleen mag gezien worden als materiaal voor productie en consumptie. Dat elk niet-menselijk organisme evenveel recht heeft als de mens om te leven en te floreren. Ik kan hem perfect volgen en deel zijn mening. Aan respect voor de natuur zal het me niet ontbreken. Een spin zal ik niet doden, maar buiten zetten. Als er een slak voor mijn voeten kruipt, stap ik er wijd en omzichtig overheen. De regen zal ik nooit verfoeien, en donder, bliksem en storm zie ik als gerommel van de goden. Dat eten van biefstuk, krijg ik er echter niet uit. Maar wellicht zal dat uit een ander soort respect zijn. Uit respect voor de koe (ontiegelijk fotogeniek prachtbeest). Uit respect voor de boer (die zijn beesten met liefde en respect behandelt, jawel). Uit respect voor de beenhouwer (mijn vader was er een). En zo blijf ik biefstuk eten, zonder al te veel scrupules. Liefst een entrecôte. En hoe hij gebakken moet zijn? Bleu. Bleu chaud. |
Af en toe een babbel.
Over zee en strand, over hooi en stro en polder, of over mezelf. Archieven
August 2023
Categorieƫn |