eggen en tollen

​Was je een boerenzoon en bovendien een goeie student, dat zat het er dik in dat je voor dierenarts ging studeren. Landbouwkundig ingenieur was ook een optie. Als de pasters op het college tenminste je kop niet hadden zot gedraaid en je naar het seminarie ging. Dat was de situatie nog tot in de jaren zestig van vorige eeuw, althans in West-Vlaanderen.
Tegenwoordig zijn de meeste studenten diergeneeskunde meisjes en moet je de boerenzonen met een loep zoeken. Maar indertijd kwamen de studenten veeartsenij vooral uit landbouwmiddens. Met kleine huisdieren ging je amper naar de veearts, het waren runderen en paarden die ertoe deden. In mindere mate varkens, schapen en pluimvee. Boerenzonen hadden daardoor een voetje voor doordat ze al van jongs af gewend waren om met koeien en paarden om te gaan. Tot het einde van de jaren vijftig, zelfs begin zestig, hadden de meeste boerderijen nog een of meerdere paarden. Tot de tractor ze overbodig maakte.
Verschillende veeartsen vertelden me dat ze veel hielpen op de hoeve en ze dus ook goed met de paarden overweg konden. Ze werden al eens ingeschakeld om het veld te bewerken. Eggen en tollen, ploegen meestal niet. Het was geen kattenpis om paard en ploeg in een messcherpe lijn te houden, vertelden ze me.
Daaraan moest ik denken toen ik een babbel had met Ruben Devreker, een jonge gast die samen met zijn vader Wouter en grootvader Gilbert Brabanders kweekt. Ze zetten ze in voor het werk op het land en bij tijden ook om omgehakte bomen uit het bos te slepen. Zo willen ze de traditie van dit ambacht in ere houden. Ook op de paardenzegening in Vlissegem waren ze met een aantal van hun paarden speciaal van Gistel gekomen. Ze droegen alle drie een boerenkiel, een klakke op het hoofd en een bolletjeszakdoek om de hals. Met de paarden aangelijnd en de kar erachteraan, was het weinig moeite om je een flink eind terug in de tijd te wanen.
​De tijd dat de veeartsen die ik interviewde, nog jonge gasten waren.

---