carnivoor

Ik durf al bijna niet meer te zeggen dat ik kan genieten van een goed gebakken entrecôte. En dat ik ze goed kan bakken, durf ik graag te beweren.
Het is een boude uitspraak, nu ik net op het nieuws verneem dat slagers zich tegenwoordig moeten beschermen tegen veganisten die zich posteren voor hun etalage. Roepend en brullend, een dode big babygewijs in de armen.
En jawel, ik begrijp enigszins dat de mensen zich vragen beginnen stellen. Er was de varkenspest in 1985 (onlangs opnieuw opgedoken bij de everzwijnen in onze Ardeense bossen), er was de dioxinecrisis, er was de dolle koeienziekte… Parallel ermee kwamen schandalen in slachthuizen aan het licht. De beelden die we zagen, konden niet door de beugel, echt niet, maar waarom een hele sector over de kam scheren? Waarom de hele vleesindustrie verketteren?
Ook de koeien komen er niet ongemoeid vanaf: teveel scheten, teveel CO2-uitstoot. Wetenschappers buigen zich gelukkig over het probleem. De voeding van de koeien kan aangepast worden. Met minder flatulatie, minder CO2.
En ik weet het wel: groenten en graan, kwallen en zeewier hebben een kleinere ecologische voetafdruk dan varkens en schapen, en koetjes en kalfjes… hun hoeven en hoefjes beslaan hele lappen grond.
Maar desondanks blijf ik graag vlees eten, liefst rood vlees, niet al te doorbakken. En ik serveer het graag in familieverband, want mijn kleindochters, allemaal fijn en freel, zijn stuk voor stuk behoorlijk carnivoor.

---