katrien vervaele
  • home
  • boeken
  • stories
  • si en la
  • bio

Brief aan dirk de wachter

12/29/2022

Comments

 
Beste Dirk,
 
Het is dankzij u dat ik uit mijn schulp durf te kruipen, dat ik durf te vertellen dat het niet goed met me gaat. Maandenlang was ik daaromtrent heel verlegen, voelde ik me uiterst kwetsbaar. Maar dankzij een interview dat u gaf op de NPO en een aantal artikels in kranten en tijdschriften, trek ook ik mijn stoute schoenen aan.
Tot nu toe liet ik in een handvol haiku’s op facebook weten dat er iets niet pluis was. Misschien is nu het moment gekomen voor wat klaardere taal. Als het mag, doe ik het op deze manier, via een brief, misschien wel meerdere brieven, aan u.  
Als het mag, spreek ik u aan met ‘Dirk’, dat praat gemakkelijker en bovendien zijn we in hetzelfde bedje ziek. Hoewel niet helemaal. Waar het bij u in de darmstreek is te doen, is het bij mij ergens in de borstkas. Zo zijn er zijn wel meer zaken in uw verhaal die parallel lopen met mijn verhaal, zaken die heel herkenbaar zijn, maar er zijn natuurlijk ook zaken die anders zijn, die we anders aanpakken. Dat maakt het boeiend voor mij, en misschien ook voor al wie deze brief leest.
 
Eerst wil ik wel vertellen wat mij overkwam. In een notendop weliswaar, want ik hou er niet van om medische toestanden breed uit te smeren.
Deze zomer stond ik op een ladder de wingerd te snoeien. Ik stond op de hoogste sport, reikte veel te ver en de ladder en ik, we kapseisden. Het was een val van amper een seconde, maar waarbij ik, zwevend tussen hemel en aarde, wist dat er op dat moment iets aangrijpends gebeurde. Er kantelde iets. Ik wist dat er een voor en een na zou zijn.
Met spoed werd ik naar het ziekenhuis gebracht, er werden foto’s gemaakt waarop een gebroken schouderblad te zien was. Als het dat nog maar was, kon ik van geluk spreken. Maar wanneer ik na een paar uur nog helemaal dizzy was, bleek een extra foto ineens urgent. Ik merkte ook hoe artsen en verpleegkundigen ineens een wat andere houding aannamen. Nog bezorgder. Maar ze bleven allemaal rustig en ze communiceerden heel open. Dat deed me goed. Ik lag daar als een mens, als een vrouw die van een ladder was gekukeld en niet als een ’case’.
 
Het zat niet goed, hoorde ik en na nog meer onderzoeken een week later bleek dat er een monstertje in mijn borstkas aan het groeien was. Niet in mijn longen, niet in mijn borst, wel ergens ertussenin, eentje plakkend aan de ribben. Letterlijk en figuurlijk. Hoe lang was het daar al bezig? Vraagteken. Wel was snel duidelijk hoe groot het was en nog kwaadaardig erbij. Enige optie was een zware operatie en zware revalidatie met allicht nog een rits vervelende behandelingen erna. Het resultaat was bovendien onzeker, want glazen bollen bestaan er in die sector niet.
Ik nam tamelijk snel de beslissing om de boel te boel te laten. Geen behandeling, zelfs geen onderzoeken meer. Er werd even wat tegenwind geblazen door de oncologe en de huisarts, maar het was geen storm die ik moest trotseren. Het deed zo goed dat ze luisterden naar me, dat ze zo open waren naar me toe en mijn beslissing respecteerden. Evenzeer ben ik mijn kinderen en lief dankbaar dat ook zij die keuze respecteren. Ze stappen met me mee.
 
Ik nam dus een andere beslissing dan jij, Dirk. Jij durft de mallemolen van de behandeling doorstaan, ik niet. Maar jouw prognose is beter, veel beter dan de mijne. Jij hebt kans dat de behandeling slaagt, ik had heel weinig kans.
Een enkele keer durf ik me af te vragen of ik geen laffe keuze maakte. Angst voor de operatie, het ongemak van een verblijf in het ziekenhuis, angst voor de pijn. Ik wilde niet kiezen voor het scenario ziekenhuis-in, ziekenhuis-uit en dan nog met een twijfelachtig resultaat.
Maar het is niet dat ik niet graag leef. Wat bijt ik graag in de ochtenden, peuzel aan de avonden, hap in de dagen.
 
En zo kiezen we allebei voor het leven. Elk op onze manier. Jij om langer te leven, en weer gezond te worden.
Ik koos de kortere levensweg, maar in die korte tijd wil ik nog een beetje, toch nog een beetje, gezond zijn. En blij en moedig zijn.
edit.
Comments
    Af en toe een babbel.
    Over zee en strand,
    over hooi en stro
    en polder,
    of over mezelf.

    Archieven

    November 2022
    May 2022
    March 2022
    February 2022
    September 2021
    July 2021
    June 2021
    May 2021
    April 2021
    March 2021
    January 2021
    December 2020
    November 2020
    October 2020
    September 2020
    August 2020
    July 2020
    May 2020
    April 2020
    March 2020
    January 2020
    December 2019
    October 2019
    September 2019
    August 2019
    May 2019
    April 2019
    January 2019
    December 2018
    November 2018
    October 2018
    September 2018
    August 2018
    July 2018
    May 2018
    April 2018
    March 2018
    February 2018
    January 2018
    December 2017
    November 2017
    October 2017

    Categorieën

    All

    RSS Feed

Proudly powered by Weebly
  • home
  • boeken
  • stories
  • si en la
  • bio