![]() De twee eerste weken van november kleurt alles boeken en boekenbeurs. In normale tijden toch. Dit jaar kreunt de uitgeverswereld, want het wegvallen van het literaire festijn haalt de omzet omlaag. Maar de sector bleef niet de pakken zitten en zocht andere manieren om het boek te promoten en de auteur in de kijker te zetten. Zo is er de boekenmarathon waar Tom De Cock zich 11 dagen lang waagt aan 300 interviews, elk een kwartier lang. Respect, je moet het maar doen, maar ik denk dat ze hem op de laatste dag wel zullen kunnen uitwringen. Mijn boek was net niet klaar voor de boekenbeursweek. Maar als alles goed gaat, verschijnt het op het eind van deze week. Op – niet schrikken! – vrijdag de 13de. En laat ik ook nog eens vermelden dat ik er, weliswaar met tussenpozen, 13 jaar aan heb gewerkt. Het idee voor dit boek kiemde in zeemanshuis Godtschalck waar ik een aantal oude knarren, gelooide zeebonken, interviewde. Het was een heerlijke babbel die nadien nog menig keer werd hervat, in kleiner comitee, en ook elders, bij andere vissers uit Oostende, Heist en Blankenberge. Allemaal namen ze me mee op hun verre zeereizen. Daarna kwam ik ook terecht vissersvrouwen, garnaalkruiers en strangedrifters van allerlei allooi. Wat ze me vertelden was al even intrigerend. Ik noteerde die oude verhalen, de meeste echt gebeurd, sommige op de grens tussen feit en fictie. Niet alles wat ze vertelden kon ik meennemen in mijn boeken over vissersvrouwen, de IJslandvisserij en de gêrnoars. Ik bleef verzamelen, stopte de vertelsels in mappen en bestanden, die in de loop van de tijd maar bleven aanzwellen. Ondertussen was ik ook op zoek gegaan naar oude sagen en legenden, verhalen van onze kust. Vele jaren verteld en doorgegeven en opgeschreven door tal van heemkundigen. Ik schudde ze vanonder het stof vandaan en bokste er een website voor in elkaar: ‘Noordzeeverhalen’. Deze website haalde ik op een bepaald moment weer van het web, want er kwam toch nooit iets van reactie. Maar die verhalen en vertelsels, feiten en fictie, bleven geruime tijd schorrig en slikkig weken. Tijdens de lockdown van het voorjaar diste ik alles weer op, spoelde er met zoet water de modder af en strooide er weer zeezout op. Nog een paar dagen geduld en het is zover. Vrijdag de dertiende… Vergeten verhalen van de zee. |
Af en toe een babbel.
Over zee en strand, over hooi en stro en polder, of over mezelf. Archieven
August 2023
Categorieën |