katrien vervaele
  • home
  • boeken
  • stories
  • si en la
  • bio

jen eigen asem

8/10/2020

Comments

 
Foto
​Uit je kot komen, de trein nemen en op vakantie en restaurant gaan, doet al eens nadenken. Ook over, bijvoorbeeld, de mondmaskers.
Hoeveel van die maskertjes zag ik er niet verzeilen tussen de ‘vol-au-vent du chef’ en de ‘tourte gaumaise’, tussen de frieten en de ‘croquettes au fromage d’Orval’. Aan en af, aan en af, gingen ze, kliedertje mayonaise alhier, spatje saus aldaar. Sans gêne maskertje doorgeven wanneer iemand van het gezelschap naar het toilet ging, was geen rariteit. Dat ook de kelners er nogal losjes mee omsprongen, kon ik ze niet kwalijk nemen, gezien de moordende hitte. Het lapje linnen waarop de naam van de zaak stond geborduurd, schoven ze tot onder de neus of diende eerder om druppels zweet op te vangen dan als bescherming naar de klanten toe.  
Heeft dit nog zin, vroeg ik me af. Het is vaak veel show en voor de schijn. Zelf pleit ik ook schuldig. Al probeerde ik het maskertje zo correct mogelijk te dragen, in veel situaties was het een voortdurend op- en afzetten. Zo deed ook mijn dertienjarige kleinzoon, met me mee op vakantie: het zwarte door zijn moeder genaaide maskertje ging neus op, neus af, broekzak in, broekzak uit. Ook op de trein was dat zo. Maar zeg nu zelf, als je twee uur lang in een lege coupé zit, wat doe je dan, al zeker wanneer het maskertje je net doet hoesten? Je volgt je nuchtere boerenverstand.
Het was wel een verademing in de bossen. Veel wandelaars zagen we trouwens niet, en als we al eens een groepje op een smal wandelpaadje kruisten, doken wij of zij hoffelijk in het struweel of tussen de varens. Een teekje is nu eenmaal niet zo venijnig als een covidje.
Ik stel me bloot aan kritiek, ik weet het. Maar ik ben niet tégen mondmaskers, in winkels en openbare gebouwen, in bus en tram. Wel in de gevallen dat het zinloos is. Of, liever, dat ik het als zinloos ervaar. Hoeft het nu echt op een kalme dag op de dijk, of in een park of een mensenluwe straat?
Maar ik zal stoppen met zagen. Alleen nog dit. Gewoon een bedenking, een vraag die ik me durf te stellen nu we steeds meer en steeds vaker een mondkapje dragen. Wat doet dat eigenlijk met je longen, zo voortdurend je eigen lucht inademen?  ‘Jen eigen asem’?

Comments
    Af en toe een babbel.
    Over zee en strand,
    over hooi en stro
    en polder,
    of over mezelf.

    Archieven

    March 2023
    December 2022
    November 2022
    May 2022
    March 2022
    February 2022
    September 2021
    July 2021
    June 2021
    May 2021
    April 2021
    March 2021
    January 2021
    December 2020
    November 2020
    October 2020
    September 2020
    August 2020
    July 2020
    May 2020
    April 2020
    March 2020
    January 2020
    December 2019
    October 2019
    September 2019
    August 2019
    May 2019
    April 2019
    January 2019
    December 2018
    November 2018
    October 2018
    September 2018
    August 2018
    July 2018
    May 2018
    April 2018
    March 2018
    February 2018
    January 2018
    December 2017
    November 2017
    October 2017

    Categorieën

    All

    RSS Feed

Proudly powered by Weebly
  • home
  • boeken
  • stories
  • si en la
  • bio