de gespoorde haan

Het is druk in De Haan dezer dagen. Vooral op mooie zomer- en zondagen is het verschil immens vergeleken met de voorbije maanden. Waar de laantjes nu zwart staan van glimmend en duur carrosseriewerk, zag je tijdens de lockdown enkel gras en haag en ander loof tussen de charmante villa’s.
De auto’s kon je tellen op je ene hand, de wandelaars op je andere. Ook de dijk werd niet bewandeld en op het strand zag je amper een mens. Geen jogger, geen hond met baasje, geen pierenstekker, zelfs geen proper strandloper. Het was allemaal puur en ongerept, maar ook wat onwezenlijk.
Laat de historische villawijk, ‘de Concessie’, nu net in dit vreemde jaar wat te vieren hebben. Het is 25 jaar geleden dat het beschermd werd als dorpsgezicht. Gezien de situatie gebeurt het vieren eerder in mineur. In de ‘Potinière’ zijn wel informatieve borden geplaatst waarop het ontstaan van de villawijk en de bescherming ervan staat geschetst.
Dat laatste was inderdaad nodig want eind de jaren zeventig liep het bijna mis. Toen dacht men dat de stedenbouwkundige voorschriften die tot dan toe golden, aan de laars mochten worden gelapt. Oude villa’s dreigden met de grond gelijk te worden gemaakt, appartementen lonkten al naar zicht op zee. Gelukkig schoten enkele alerte burgers in actie. Emmanuel Monbaliu en Mich Van Opstal, om er maar enkele te noemen, richtten een actiecomité op, ‘De Gespoorde Haan’. Er was vinnig verzet tegen beton en groot geld. Als je nu in De Haan rondwandelt, zie je zo wie het heeft gehaald. 
Al woon ik niet meer in De Haan, ik kom er vaak. En hoewel het nu een beetje te druk is naar mijn goesting, ben ik er graag. Want als ik door de villawijk naar zee loop, stap ik weer in mijn kindertijd. Met korte bruine beentjes en schopje over de schouder.

---