![]() 'Getrouwd met de telefoon'. Die uitspraak hoorde ik bij alle vrouwen van de veeartsen die ik interviewde. Voor de gsm opkwam, moesten ze ieder moment van de dag en de nacht de telefoon bemannen. Zeven dagen op zeven, 24 uur op 24. Want dag en nacht kwamen er oproepen. Vaak dringend. Een bijkomend probleem was dat je precies moest uitvlooien waar je man was als je hem nodig had. Je wist op voorhand hoe hij zijn visites had gepland, je had een kaart voor ogen met de boerderijen die op zijn tournee lagen. Belde een boer, was het je taak om uit te vissen op welke boerderij hij ondertussen was aangekomen, of nog moest arriveren. Zeker als het een dringende oproep was, moest je hem zo dringend mogelijk te pakken krijgen. Je moest dus de boeren kennen en de ligging van de boerderijen. Voor mij was dat les fermes et les fermiers, want Jan had zijn praktijk in Messancy, een plekje tussen Arlon en Athus. Boodschappen deed ik als hij even thuis was, een wandeling met de kinderen naar het bos als het buurmeisje eens een namiddagje thuis van school was, en de yogales wanneer Jan zijn spreekuur kleine huisdieren had. Ach, altijd thuis voor de telefoon, ik vond het au fond nog niet zo erg. Een groot (oud) huis, een immense tuin met moestuin en boomgaard, en kinderen aan mijn rokken: het maakte veel goed. Op het fotootje was ik dertig, of toch bijna. Het was de laatste zomer dat ik getrouwd was met de telefoon. De laatste zomer dat ik getrouwd was met een veearts. Dat ik getrouwd was met Jan. |
Af en toe een babbel.
Over zee en strand, over hooi en stro en polder, of over mezelf. Archieven
April 2023
Categorieën |