Dat ze de schaatsen aanbonden als het hard vroor, vertellen Frans Maenhout (74) en Jef Laureyns (66). Tussen twee visites in ofwel ’s avonds laat als alle werk erop zat, gingen ze het ijs op. Van zodra het maar even kon of zelfs nog voor het echt kon. ‘Eerst voorzichtig proberen aan de kant en als het ijs het hield, riskeerden we ons wat verder.’ Dit jaar is het wel hangen en wurgen of het ijs dik genoeg wordt. Jef heeft er alvast zin in, maar Frans weet niet of hij nog durft met zijn knieprothese.  
Dat een goed gerichte achterwaartse stamp van een koe de oorzaak van die kunstknie is, hoeft geen nadere uitleg. Heel wat veeartsen hebben flink beschadigde knieën.
Het was eerst een simpele meniscus die kon worden verholpen met een operatie. Op een vrijdagochtend moest Frans daarvoor binnen. Dat hij na het weekend wel weer aan het werk zou gaan, had hij gezegd tegen Jef, zijn collega en kompaan die zijn werk over zou pakken. Maar groot was de verwondering wanneer Jef de volgende ochtend op een boerderij kwam: Frans had diezelfde vrijdagnacht al een keizersnede gedaan!
Ach, ze draaien er hun hand niet voor om, die gasten. Ze doen nog bergtochten met rugzak met hun kunstknie. Wat zouden ze ermee inzitten om zich op glad ijs te wagen?

​Jongens moet je met een loep zoeken, daar op de campus in Merelbeke. Dit is geen persoonlijke interpretatie, zo blijkt: tegenwoordig zijn 91 % van de eerstejaars studenten diergeneeskunde van het vrouwelijk geslacht. Dat was mijn eerste verrassing. 
​Mijn tweede verrassing komt er wanneer ik samen met Dr. Luc Devriese de kelders induik om het archief ‘Diergeneeskundig Verleden’ te bezoeken. Zo'n grote collectie had ik niet verwacht. De instrumenten liggen op rij, sommige verre van roestvrij, maar fotogeniek gerangschikt. De meeste objecten kan ik moeiteloos plaatsen: scalpels, spuiten, een foetotoom, tangen om te castreren, materiaal om sperma op te vangen, reuzen-eendenbekken voor vaginaal onderzoek. Zelfs de vlijmpjes om aderlatingen uit te voeren, waren me niet onbekend. 
Er liggen evenwel ook objecten waarvan ik het bestaan niet eens had kunnen vermoeden: veeartsenijkundige instrumenten die zelfs nog in de periode tussen de twee wereldoorlogen werden gebruikt. Zo bijvoorbeeld een instrument voor het zetten van 'vuurpunten' waarlangs het kwaad naar buiten kon afvloeien en gerief om ‘etterdrachten’ op te wekken, kunstmatige ontstekingen die het kwaad uit het lijf daar naartoe plachten te trekken.
Mooi spul allemaal en al zeker die linnen foedraal voor een foetotoomzaag, maar de leren dokterstasjes charmeren me helemaal. Wel spijtig, zo weggemoffeld in een kelder! Had ik zo’n oud (dieren)dokterstasje, dan zette ik het gegarandeerd ergens op een schap in mijn bibliotheek. En erin stopte ik enkele boeken van James Herriot, en allicht ook de beduimelde trilogie Dokter Vlimmen.